Als een “van Nunen” was het onmogelijk om niet in contact te komen met de WK. Immers het organiseren van wedstrijden en andere evenementen is ons vroeger met de paplepel ingegoten. Op mijn 15e jaar stelde ons moeder (in de wandelgangen bekend als mevrouw van Nunen) voor om een wedstrijd te organiseren op de Breidablik. Dat was het begin van een lange reeks “Wedstrijden Zuid”.
En zo zat ik ook bij het door Coen genoemde beruchte kampvuur (zie interview Coen), wat de basis was voor de eerste WK in 2007.
Gevraagd wordt naar andere WK ervaringen. Ik heb in diverse hoedanigheden de EK’s en de WK’s meegemaakt. Ik heb op drie EK’s gejureerd, ik was vrijwilliger in 93 in Nederland, ik ben meerdere malen als groom mee geweest, ik heb drie maal gekookt voor het Nederlandse equipe en in Herning heb ik in de WK-stand gestaan. Het laatste WK , Berlijn, was sinds jaren een WK waar ik gewoon als publiek was. Maar deel uitmaken van een WK organisatie is toch mijn mooiste herinnering. Daarnaast heb ik nog op veel andere fronten vrijwilligerswerk voor het Stamboek gedaan.
Ik ben dus vanaf 2007 betrokken geweest bij de WK’s in Oirschot. In alle gevallen was ik, vanuit het kernteam, verantwoordelijk voor de vrijwilligers. Dit in de breedste zin van het woord. Binnen de WK werken wij met kartrekkers, dat zijn mensen die in een vroeg stadium betrokken worden bij de voorbereidingen. Binnen de organisatie worden eerst de kartrekkers gezocht. Gelukkig hebben de meeste kartrekkers van 2017 (en 2007) er nu weer zin in en gaan wij werken met een ervaren team. De kartrekkers omschrijven hun taakgebied en geven aan hoeveel vrijwilligers er nodig zijn. Ik zorg voor de werving en wijs vrijwilligers toe aan een taakgebied. Verder ben ik verantwoordelijk voor de communicatie met de vrijwilligers. In mijn taakgebied komen alle aspecten rond vrijwilligers aan bod, de kleding, regels, de maaltijden, overnachtingen, veiligheid etc.
In de voorbereidingen zijn de contacten met de kartrekkers van groot belang. Hiervoor organiseren wij bijeenkomsten. Enerzijds om elkaar te leren kennen (de meeste kennen elkaar echter al), maar belangrijker is dat ze van elkaar weten wat ze doen. Immers veel taakgebieden hebben raakvlakken met elkaar en dan is het belangrijk dit goed af te stemmen. Ook vragen wij de kartrekkers om alles te beschrijven, dit om verkeerde beeldvorming te voorkomen. Zo blijven wij met z’n alle hetzelfde doel nastreven. Dit is een belangrijk traject binnen de organisatie, namelijk het neerzetten van een team dat weet wat er van hun verwacht wordt.
Een goede zorg voor vrijwilligers is steeds een belangrijke drijfveer geweest. Het is belangrijk dat een vrijwilliger zich thuis en gewaardeerd voelt. Een goede organisatie valt of staat bij de inzet van vrijwilligers. Dat we daar in geslaagd zijn blijkt wel uit de geweldige reacties die wij zowel in 2007 als in 2017 hebben ontvangen. Van de vrijwilligers waren de veel gehoorde opmerkingen bij de evaluatie: de goede organisatie, de goede onderlinge sfeer en het gevoel dat je deel uitmaakt van één geheel.
Wat ik heel leuk vind is dat er steeds meer jonge mensen ook enthousiast meewerken. Zo zijn twee van mijn kinderen en een aantal van hun vrienden kartrekker. Maar ook de kinderen van andere vrijwilligers draaien vanaf zeer jonge leeftijd mee. Zo zie je een hele nieuwe generatie opstaan die het straks kan overnemen. De diversiteit in de groep, ook naar leeftijd, maakt dat er steeds weer nieuwe leuke en creatieve ideeën komen.
Over de jeugd gesproken, zij beschuldigen mij nog steeds van kinderarbeid. In 2007 kookten wij nog zelf voor de vrijwilligers en op een bepaald moment was de keukenmachine kapot. In plaats van een nieuwe te kopen werd de jeugd dagelijks aan het snijden van heel veel komkommers gezet. Ik moet dit tot de dag van vandaag nog horen als ik mijn keukenmachine hier voor gebruik.