In 2007 maakte toenmalig jeugdlid D’Arcy Keppens een reeks interviews voor de Gaedingur. Eén ervan dragen we nog altijd in ons hart: het gesprek met Lidia en Piet– bij velen ook bekend als Pepijn uit Het Liegebeest.
Piet is intussen niet meer onder ons, maar samen met Lidia gaf hij zijn liefde voor het IJslandse paard door aan hun kleindochter, Jorunn.
Zoals men zegt: het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Hallo mensen,
Hier ben ik weer met een volgend interview. Vandaag heb ik 2 fantastische mensen gesproken, je kan hen gerust “de pioniers van Bornem” noemen, want zij hadden de eer om de eerste IJslander in Bornem te mogen bezitten.
Dag Lidia en Piet, bedankt dat ik jullie enkele vragen mag stellen.
Hoe lang rijden jullie al paard?
Ik (Lidia) ben beginnen paardrijden toen ik ongeveer 35 jaar was.
Piet is pas beginnen rijden toen hij ongeveer 45 jaar was.
Hebben jullie altijd op IJslanders gereden?
Ik reed vroeger op grote paarden in een manège en heb na enige tijd een paard gekocht “Tristan” waar ik veel trektochten mee heb gedaan. Maar toen kwamen de rugklachten en ben ik noodgedwongen min of meer gestopt.
Wanneer zijn jullie dan met een IJslander begonnen?
Op een dag kwam Piet thuis en zei dat hij kon paardrijden. Hij had gehoord dat IJslandse paarden niet zo belastend zijn voor de rug en was gaan leren paardrijden bij Veerle De Coninck van stoeterij Daoli.
Daar hebben we dan onze eerste IJslander gekocht, de merrie Marsibil, die door Piet prompt Marieke werd gedoopt en altijd Marieke gebleven is.
Maar een IJslands paard alleen is niet gelukkig en dus is er al snel Kimni bijgekomen en later nog Bastian uit IJsland.
Hebben jullie leuke anekdotes?
Toen we Marieke en Kimni hadden, waren wij de eersten in heel de streek met IJslanders. Op een dag werden we door mensen uit de buurt opgebeld dat er waarschijnlijk veedieven naar onze paarden waren komen kijken. Twee mannen met bivakmutsen op, waren naar onze paarden gegaan, hadden ze in de mond gekeken en waren toen weggegaan. Na rondvraag bleken het François Rottiers en zijn zoon Stijn te zijn die geïntrigeerd waren door die kleine paardjes en ze eens van nabij waren komen bekijken.
Inmiddels hebben de IJslanders voor hen al lang geen geheimen meer!
Vertel eens iets over het karakter van jullie paarden?
Marieke is er inmiddels niet meer.
Kimni is ook al 21 jaar maar nog altijd even vinnig als de eerste dag. Ook in de Ardennen kan hij nog best zijn mannetje staan. Bastian is heel afstandelijk, maar nu ik hem dagelijks moet verzorgen omdat het eczeem weer de kop heeft opgestoken komt hij toch meer naar mij toe.
Staan de paarden thuis of ergens anders?
Wij verzorgen onze paarden zelf. Onze wei en stallen zijn een vijftal minuten van ons huis verwijderd. Ze staan met zijn drieën, Vitni van onze neef Maurits staat ook bij ons.
Hebben jullie nog een wens voor de toekomst?
Nog Iang te mogen paardrijden. Als ik het interview met Anita Whenham lees dan moet dat wel kunnen!
En dat wens ik jullie zeker toe, nog veel plezier en bedankt voor jullie tijd!
